Boven op haar linkeroor zit een opvallende witte vergroeiing. Het is niet netjes van mij, maar ze doet me denken aan een buitenaards wezen. Een alien, geïnfiltreerd in onze wereld. Nog opvallender is haar gezicht: de kaak tot aan haar neus rimpelt als de huid van een naakte woelrat. Misschien is de huid daar verbrand geweest of iemand heeft een bijtende vloeistof in haar gezicht gegooid. Geen idee, ik vraag er niet naar, dit is iets wat ze uit zichzelf zou moeten vertellen. Vaak moet ze naar het ziekenhuis, er is allicht een verband. Als ze niet op tijd in de les kan zijn of eerder weg moet, zegt ze dat ruim van tevoren. Ze vraagt het niet, ze stelt het gewoon. Veel studenten zouden er misbruik van maken en langer of vaker wegblijven. Daisy niet. Daisy mag luidruchtig zijn en nogal agressief in haar communicatie, ze is ook goudeerlijk en direct.

         “Ik vind het allemaal vaag wat u vertelt”, zegt ze als we naar het lokaal toelopen. “Ik vind dat je gewoon je mening moet geven. Wat een ander daarmee doet, is zijn zaak.”

         Haar mening geven doet ze inderdaad. Direct, luid en scherp, ze is niet bang haar stem te verheffen. Heel vaak betreft het een afkeuring, soms kan ze ook positief zijn. Ze weet heel goed dat ze vaak onaangenaam overkomt. Vast en zeker schrikt ze met haar directheid mensen af, het laat haar koud. Ze zegt het zelf.

         “Het kan mij niks schelen wat ze van mij denken.”

         Een al te naïef standpunt? Er schiet mij van alles door het hoofd. Assertiviteit, nuances, referentiekaders… We hebben het allemaal behandeld in de lessen.

         “Als je wilt dat je boodschap overkomt, zal je die toch moeten afstemmen op je luisteraar”, zeg ik. “Wat is daar vaag aan?”

         “Vroeger deed ik overal een strik omheen, aanpappen en zoet houden. Ben ik mee gestopt. Anders begrijpt niemand meer wat ik bedoel.”

         Ik weet zo snel niet wat ik ervan zeggen zal. Ze heeft mij niet goed begrepen, of ik heb het niet goed uitgelegd. Het is niet mijn bedoeling dat ze sub assertief zou moeten worden, zoals ze lijkt te denken. We naderen het lokaal, er is geen tijd meer. Daisy zoekt een plekje uit en ik pak de map met de presentielijsten uit mijn tas.

Pas een paar dagen later schiet me te binnen wat er waarschijnlijk speelt. In haar communicatie kiest Daisy een snibbige toon, zelfs als ze haar waardering voor iets uitspreekt. Mensen die iets willen veranderen, schieten vaak door naar het andere uiterste. Als dat niet het gewenste effect heeft, haken de meesten af. Ze vallen terug in het oude gedrag. Maar sommigen houden vol. Zij blijven experimenteren. Van het ene uiterste naar het andere, met steeds kleinere sprongen heen en weer. Tot ze te pakken hebben waar ze naar op zoek zijn. De zigzagroute. Daisy is die weg naar verandering ingeslagen. Zigzag. Ze is een goede leerder. Ik hoef haar niets meer uit te leggen. Het kan nog een jaar duren, maar ze zal bereiken wat ze zoekt: de ideale combinatie van duidelijk én tactvol zijn. Daisy, die komt er wel. Prachtmeid.