Annelies kan niet slapen. En haar pop ook al niet. Ze ligt in bed en doet haar ogen dicht. Erg dicht. Maar het helpt niet, ze valt niet in slaap. Inslapen is moeilijk, vooral als je er zo over nadenkt. Daarom roept ze de koe. De koe weet altijd wel iets om in slaap te vallen.

“Koe!” roept ze.

“Boe!” loeit de koe. Niet om Annelies aan het schrikken te maken. Koeien loeien nu eenmaal.

“Ik kan niet slapen. Wil je me helpen?” vraagt Annelies.

“Natuurlijk,” zegt de koe, “schik ‘ns op.”

Annelies schikt op. De koe kan er nog net bij in bed. Zo liggen ze met drie naast elkaar. De koe, Annelies en de pop. Het voelt raar, een koe in bed. Die heeft overal haar dat kriebelt. Maar dat geeft ook een veilig gevoel.

“Dus je kunt niet slapen kindje?” zegt de koe. “Dan heb ik een plan voor je. Stel je eens voor. Daar is een beek.” De koe wijst buiten het bed. “Zie je het riet aan de oever? En voel je dat de wind een beetje blaast? Lekker hè?”

Annelies knikt. Het is een fijn gevoel.

“En het bed is een bootje”, zegt de koe. “Voel je dat we wiegen op het water?”

“Ja”, zegt Annelies. Ze voelt het duidelijk.

“Nu varen we zachtjes weg. Wiege wiege wiege. De wereld in. Wat wiegen we lekker!” De koe gaapt. “Wiege wiege…” De koe is in slaap gevallen en ademt zo zwaar dat het bootje wiege wiege gaat.

“Rare koe”, denkt Annelies dromerig. “In slaap gevallen!” Annelies gaapt. Wiege wiege. Zachtjes wiege. Wiege wiege de wereld in.